ใต้ปีกอาณัติ

ปวศูรน์ แม่ทัพหนุ่มผู้เกรียงไกร บุตรชายคนโตของเสนาบดีกลาโหมแห่งวัตรคีรี ได้รับการขนานนาม 'มัจุราชแห่งความตาย' ผู้พล่านพร่าคร่าชีวิตอริราชศัตรูในสนามรบอย่างไร้ความปรานี 

ชื่อเสียงเลื่องลือดั่ง 'มัจุราช' หากทว่ารูปโฉมกลับงดงามปานเทพบุตร หญิงทั่วแคว้นแดนใกล้ไกลต่างหมายปองตำแหน่งศรีภรรยาเอก ทว่าต่างก็รู้ว่าเป็นได้แต่เพียงความเพ้อฝันก็เท่านั้น ในเมื่อจอมทัพหนุ่มถูกหมายไว้ในตำแหน่งราชบุตรเขยในอนาคตอันใกล้... 'ว่าที่พระสวามีขององค์หญิงมาตาวตี'

หากแต่ วีรบุรุษผู้องอาจหาได้ใคร่อยากในยศฐาบรรดาศักดิ์ แม้แต่ตำแหน่งราชบุตรเขยของแคว้นวัตรคีรีก็ตามที เพราะเพียงแค่คำว่าจอมทัพ ก็พานให้เหน็ดเหนื่อยกับภาระหน้าที่จนหัวหมุน 

แต่ถ้าหากมีใครคนไหนถามถึงความปรารถนาของปวศูรน์แล้วไซร้...

หนึ่งเดียวแห่งยอดปรารถนา...อนงค์นางผู้ครอบครองหัวใจทั้งดวงมาเนิ่นนาน

วดีของเจ้ายักษ์

ปัญตาวดี  ราชธิดาผู้ถือกำเนิดในสายเลือดกษัตริย์แห่งวัตรคีรีและหญิงสาวจากเผ่าปารัน 

เพราะคำครหา ว่ามารดาลักลอบคบชู้กับชายคนรักเก่า จึงต้องอาญาจากพระสวามี ลงทัณฑ์ให้ต้องระเห็จไปใช้ชีวิตเยี่ยงคนสามัญนอกตำหนักหลวง พร้อมบุตรีองค์น้อยที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกไม่ทันถึงขวบเดือน 

องค์หญิงน้อยที่ไม่มีใครให้การยอมรับในสายเลือดสูงศักดิ์ และตราบาปที่ถูกตราหน้าว่าลูกชู้

ถึงกระนั้น องค์หญิงตกยากก็หาได้นึกโทษโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือใครอื่น ในเมื่อเธอมี 'เขา'... บุรุษผู้ล้ำค่ายิ่งกว่าฐานันดรสูงส่งเสียดฟ้าใดๆ... 'เขา'ที่คอยกางปีกปกป้อง 'เขา'ที่มอบความรักความอาทรแก่พระองค์ตลอดมา

เจ้ายักษ์ของวดี 

"ให้วดีไปด้วยน๊า... น๊า วศูรน์น๊า ขอวดีไปด้วยคน วดีอยากเห็นกวางไนท์ สัญญาว่าจะไม่ดื้อ เชื่อฟังวศูรย์ทุกอย่าง อ้อ! จะตามติดวศูรน์ไม่ห่างแม้แต่คืบเดียว อยู่กับวศูรน์ปลอดภัยแน่นอน ไม่มีอะไรต้องห่วงเลย นะนะนะ อนุญาตเถิดนะ"

"ไม่ได้กระหม่อม กระหม่อมไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวชมนกชมไม้ แล้วกวางไนท์ก็เป็นสัตว์ป่าดุร้าย กระหม่อมให้พระองค์เสี่ยงอันตรายไม่ได้เด็ดขาด ทั้งไม่อยากห่วงหน้าพะวงหลัง เพราะฉะนั้น อยู่ฝึกร้อยปันจากับท่านขสิมาที่บ้านเถอะพะยะค่ะ กระหม่อมไปไม่ถึงสามวันก็กลับ"

"แต่ วดีอยากไปด้วย" เสียงหวานของคนอ้อนเริ่มงอแงขึ้นมาหน่อยๆเสียแล้ว

ส่วนคนที่ถูกรบเร้าออดอ้อนก็ยังยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

"กระหม่อมกราบทูลแล้วอย่างไร ว่าไม่ได้"

"วศูรน์ใจร้าย!"

"องค์หญิง" 

"เจ้ายักษ์!"

"วดี! อย่าดื้อกับพี่"

!!!

องค์หญิงจอมดื้อของปวศูรน์ ค้อนขวับอย่างตัดพ้อ น้ำตาคลอหน่วยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เช่นเดียวกับปากอิ่มที่เม้มแน่น ก่อนจะหันหลังวิ่งหายเข้าห้องบรรทม ทิ้งให้เจ้ายักษ์ยืนกัดฟันกรอดอย่างไม่รู้จะจัดการกับภริยาตัวน้อยเยี่ยงใรดี แม้นในใจจะนึกรู้ ว่าองค์หญิงตัวแสบเพียงแต่เล่นบทโศกเพื่อกดดันให้เขาอ่อนข้อสิโรราบ แต่ทว่าหัวใจเจ้ากรรมก็ยังโง่งม วูบไหวเมื่อเห็นน้ำตาขององค์หญิงเจ้ามารยายอดดวงใจ